عزیزمن، 

این روزها، غصه‌هایم را وعده به وعده در بشقاب سرو می‌کنم، 

کابوس‌هایم را به موقع می‌بینم،

دردهایم را سر وقت چاق می‌کنم و می‌کشم،

با پای برهنه،

روی تکه‌های شکسته قلبم می‌رقصم،

راستش را بخواهی، 

به گمانم دیوانه شده ام

+فردا ازمون ایین نامه دارم و دلم نمی‌خواد بخوام، باید ساعت ۵صبح پاشم که ۷اونجا باشم، می‌ترسم خواب بمونم... هیچی هم نخوندم اصلا...

++دلم میخواد همینجوری تا ابد زیر پتو مچاله بمونم و از زیر پتوم هیچ جا نرم، ولی فردا باید، راهنمایی رانندگی برم، باشگاه برم، خونه عمم برم، قبل خونه عمه‌هم باید بیام خونه تا ظرف‌های شام رو بشورم و خودمم یه دوش بگیرم...

می‌تونی وانمود کنی هیچ اتفاقی نیفتاده و دوباره بغلم کنی؟

می‌تونی جوری رفتار کنی که انگار زخم نخوردی؟

می‌تونم وانمود کنم بجای مراقبت کردن ازت، فقط بهت آسیب زدم؟

می‌تونم زخم‌هات رو ببندم و جوری رفتار کنم انگار من این زخم‌هارو نزدم؟؟

+مایل به تمایل به برقرای هرگونه ارتباط انسانی؟؟

++دیگه هر هفته تراپی جواب نمیده، باید خودمو ببندم به تراپیستم شاید آدم شدم

لطفا بعد از مرگم،

روی قبرم گل نکارید

تنها شکوفه‌های اون گل،

تمام احساساتی می‌شن

که هیچ وقت نتونستم بروزشون بدم!

راستش دیگه نمی‌خوام دنیام رنگی باشه...

من آدم دنیای رنگی نیستم

یکی بیاد بشوره ببره این همه رنگ کوفتی رو

و زندگی سیاه و سفیدم رو بهم پس بده

اگه یکم دیگه بگذره،

هیچ تضمینی برای دیوانه نشدنم نیست

بالای بالاترین ابر دنیا،

جایی که دست هیچکس نمی‌رسد.

جایی که بجز سفیدی و روشنایی هیچ چیزی نمی‌توانی ببینی.

کمی پایین‌تر از محل اتراق گله اسب‌های وحشی

او،

با قلبی از جنس آفتاب،

زیبایی همانند مهتاب،

و پیراهن نقره‌ای بلند،

روی طنابی از جنس ابر تاب بازی ‌می‌کند!

اگر گوشت را به صدای باد بسپاری،

صدای خنده‌هایش تا روزی زمین می‌آید.

و آوازه مهربانی‌اش، در تمام دنیاها پیچیده...

کمی که نزدیک‌تر شوی،

درمی‌یابی که از جنس شیشه‌ است.

اگر می‌خواهی نزدیکش شوی،

آهسته قدم بردار،

اگر می‌خواهی نزدیکش شوی، 

قبلش مطمئن شو که برای تا ابد ماندن نزدیک می‌شوی!

مباد برای تفریح نزدیکش شوی،

و ترکی روی جسم ضعیفش بی‌اندازی

مباد ترکش کنی،

و بگذاری فروبریزد.

مباد با احساساتش بازی کنی...

به دیدارش اگر می‌روی،

برایش دست گلی از جنس بهار،

عطری با بوی عشق،

و مقداری نوشیدنی ببر

+هنوز هم معتقدم کلماتم برا اینکه مانیا رو توصیف کنه زیادی پیش پا افتاده و بیخودین...

++ببخشید که دیر شد

+++یکم حرف بزنیم؟

زانوهای غم را در آغوش کشید،

سرش را روی بالشت تنهایی گذاشت،‌

پتوی درد را رویش کشید،

و با مرگ هم بستر شد...

تمام احساساستش را در سینه‌اش حبس کرده بود

نیاز داشت یکی آنقدر محکم بغلش کند،

که تمام احساساتی که مبحوس کرده بود از چشمانش بیرون بریزد

+این خیلی بده که نمیتونم احساساتمو نشون بدم، یه عالمه احساس قدیمی دارم که روهم جمع شدن و نمیتونم نشونشون بدم و بخاطرش همه رفتارای جدیدم حالت روتین داره... چون چیز خنده‌دار گفت می‌خندم! اینجا نیازه جوری رفتار کنم که انگار ناراحتم، اینجا باید داد بزنم... انگار یه ماشینم که برنامه ریزی شده! شدم یه پارادوکس بزرگ، یه آدمی که پر از احساسه و هیچی حس نمی‌کنه

++کاش یه چیزی بیشتر از صرفا دیدن پستا بودین:)... خیلی ناراحت میشم وقتی افکار درونم که تو دنیای واقعی به هیچکس نشون نمیدم رو اینجا مینویسم و بعد ایگنور میشم:)

تا وقتی مرگ رو با تک تک سلول‌هات حس نکنی،

هیچ وقت نمی‌فهمی چقدر می‌خوای زنده بمونی

+یکی از مشنگانه‌ترین کارهایی که می‌کنم اینکه وقتایی که خیلی حالم بده، یه تیغ برمی‌دارم بعد به خودم این حقو میدم که هی تو الان می‌تونی خودتو بکشی... و واقعا اون لحظه‌ای که فشار تیغ جوری که نمی‌بره ولی احساسش می‌کنی رو پوستت، اون لحظه‌ایه که می‌فهمی چقدر می‌خوای زنده بمونی... چقدر می‌خوای این زندگی رو که هیچ فایده ای نداشته برات

++این کاربر سر کلاس ریاضی۲ در حالی که داره تو خواب و بیداری سیر می‌کنه این پست رو نوشته، و ۱۰۰٪ بعدا بخاطرش مثل خر پشیمون میشه:|

اینجا،

کنج خانه‌ی قدیمی،

بین کتاب‌های کهنه نمور

لابه‌لای پاکت‌های خالی سیگار

تفاله‌های قهوه

و بسته‌های قرص

کسی درد می‌کشد، 

اینجا،

جاییست که صدای سکوت،

از صدای فریاد‌ها بلندتر است

و تنهایی

واژه‌ ایست که سالیان سال با آن انس گرفته‌ است

اینجا،

سالیان‌ سال است که جسد پوسیده‌ای،

هر روز زندگی می‌کند...

-تو خوشمزه ترین غذاهای دنیا رو درست میکنی

+بخاطر خوشمزه بودن گوشتشه

-مگه چه گوشتی تو غذاهات می‌ریزی؟

-وقتی بفهمی اونقدر زنده نمیمونی که دوباره غذاهامو امتحان کنی

+این کاربر مثل خر روانش ریخته بهم، به خودم قول داده بودم اگه معدلم بالای ۱۹بشه، گوشیمو عوض میکنم ولی بخاطر نمره ریاضی و شیمیم فقط معدل الف میشم، حقیقتا بالای ۱۹هم میشد پولم اندازه ای که عوضش کنم مدلی که میخوام رو بخرم نبودش ولی خب اون موقع میتونستم به یه بهانه ای خودمو قانع کنم پول بگیرم از یکی:"

++این کاربر از دست خودش کلافه شده، تا یه جایی میشه راجب دیگران و حرفاشون سکوت و مقاومت کرد، از یه جایی به بعد واقعا وارد یه گارد و خودسانسوری خیلی بزرگ در ابعاد خیلی زیاد میشین که دیگه کسی نتونته به خود واقعیتون صدمه بزنه، و این خیلی کلافه کنندست که نمیتونم احساساتم رو بروز بدم... رسما یه تیکه چوب خشک متحرکم که هرچقدر میخواد احساسات بروز بده مغزش جلوشو میگیره:|

+++پی نوشت ها از خود پست طولانی تر شد🙄💔