رنج مارا دو تکه می‌کند. وقتی کسی که رنج می‌کشد، می‌گوید:«خوبم...خوبم...» به این دلیل نیست که حالش خوب است. برای این است که خود درونش به خود بیرونش فرمان داده که واژه‌ی «خوبم» را به زبان بیاورد. او حتی گاهی اوقات اشتباهی میگوید: «خوبیم» دیگران فکر میکنند که خودش و اطرافیانش را می‌گوید، ولی این طور نیست. او دو تکه‌ی خودش را می‌گوید: خود آسیب دیده و خود نماینده‌اش. نماینده‌ای که برای مصرف عمومی مناسب است! رنج یک زن را دو تکه می‌کند تا کسی را داشته باشد که برایش دردودل کند، کسی که در دل تاریکی کنار او بنشیند، حتی وقتی دیگران-همگی- تنهایش بگذارند. من تنها نیستم. من به خودم آسیب رسانده‌ام، اما از طرفی هنوز نماینده‌ام را دارم. او ادامه خواهد داد. شاید بتوانم برای همیشه خود آسیب دیده‌ی درونم را پنهان کنم و نماینده‌ام را به دنیای بیرون بفرستم. او می‌تواند لبخند بزند، دست تکان دهد و کم نیاورد؛ طوری که انگار هیچ اتفاق بدی نیفتاده. ما وقتی به خانه برسیم، می‌توانیم نفس بکشیم. ما در میان جمع، همیشه به وانمودکردن ادامه خواهیم داد

جنگجوی عشق

گلنن دویل ملتن