من عزیزم، الان که دارم اینو برات می‌نویسم، برق رفته و نمی‌تونم برم فرمول‌های دیفرانسیلم رو مرور کنم، نمی‌تونم برم ساز تمرین کنم، نمی‌تونم هیچ کاری بجز انداختن نور برای بقیه بچه‌ها انجام بدم.

من عزیزم، اینکه میگن با گذر زمان همه چیز درست میشه، یه دروغ خیلی بزرگه. بهت قول میدم با گذشتن زمان فقط زخمت بو و عفونت می‌کنه. از زخمات هم تنها نوری که بیرون میزنه، چرک و کثافت و عفونته! هیچ کسی قرار نیست تورو بلد باشه وقتی حتی خودت هم مدت‌ها طول می‌کشه که بفهمی الان چه احساسی داری. امید بزرگ‌ترین نفرین زئوسه و راستش رو بگم، تو داری از دردها و زخم‌هات استفاده می‌کنی تا راحت‌تر اینکه به اندازه کافی نبودی رو توجیه کنی. و هیچکسی نمی‌تونه پیشبینی کنه آینده قراره چه اتفاقی بیفته پس باید همه زورتو بزنی که اگه چیزی که می‌خواستی هم نشد بابت هیچ چیزی پشیمونی‌ای نداشته باشی.