می‌تونی وانمود کنی هیچ اتفاقی نیفتاده و دوباره بغلم کنی؟
می‌تونی جوری رفتار کنی که انگار زخم نخوردی؟
می‌تونم وانمود کنم بجای مراقبت کردن ازت، فقط بهت آسیب زدم؟
می‌تونم زخم‌هات رو ببندم و جوری رفتار کنم انگار من این زخم‌هارو نزدم؟؟
+مایل به تمایل به برقرای هرگونه ارتباط انسانی؟؟
++دیگه هر هفته تراپی جواب نمیده، باید خودمو ببندم به تراپیستم شاید آدم شدم
بالای بالاترین ابر دنیا،
جایی که دست هیچکس نمی‌رسد.
جایی که بجز سفیدی و روشنایی هیچ چیزی نمی‌توانی ببینی.
کمی پایین‌تر از محل اتراق گله اسب‌های وحشی
او،
با قلبی از جنس آفتاب،
زیبایی همانند مهتاب،
و پیراهن نقره‌ای بلند،
روی طنابی از جنس ابر تاب بازی می‌کند!
اگر گوشت را به صدای باد بسپاری،
صدای خنده‌هایش تا روزی زمین می‌آید.
و آوازه مهربانی‌اش، در تمام دنیاها پیچیده...
کمی که نزدیک‌تر شوی،
درمی‌یابی که از جنس شیشه است.
اگر می‌خواهی نزدیکش شوی،
آهسته قدم بردار،
اگر می‌خواهی نزدیکش شوی،
قبلش مطمئن شو که برای تا ابد ماندن نزدیک می‌شوی!
مباد برای تفریح نزدیکش شوی،
و ترکی روی جسم ضعیفش بی‌اندازی
مباد ترکش کنی،
و بگذاری فروبریزد.
مباد با احساساتش بازی کنی...
به دیدارش اگر می‌روی،
برایش دست گلی از جنس بهار،
عطری با بوی عشق،
و مقداری نوشیدنی ببر
+هنوز هم معتقدم کلماتم برا اینکه مانیا رو توصیف کنه زیادی پیش پا افتاده و بیخودین...
++ببخشید که دیر شد
+++یکم حرف بزنیم؟
زانوهای غم را در آغوش کشید،
سرش را روی بالشت تنهایی گذاشت،
پتوی درد را رویش کشید،
و با مرگ هم بستر شد...
تمام احساساستش را در سینه‌اش حبس کرده بود
نیاز داشت یکی آنقدر محکم بغلش کند،
که تمام احساساتی که مبحوس کرده بود از چشمانش بیرون بریزد
+این خیلی بده که نمیتونم احساساتمو نشون بدم، یه عالمه احساس قدیمی دارم که روهم جمع شدن و نمیتونم نشونشون بدم و بخاطرش همه رفتارای جدیدم حالت روتین داره... چون چیز خنده‌دار گفت می‌خندم! اینجا نیازه جوری رفتار کنم که انگار ناراحتم، اینجا باید داد بزنم... انگار یه ماشینم که برنامه ریزی شده! شدم یه پارادوکس بزرگ، یه آدمی که پر از احساسه و هیچی حس نمی‌کنه
++کاش یه چیزی بیشتر از صرفا دیدن پستا بودین:)... خیلی ناراحت میشم وقتی افکار درونم که تو دنیای واقعی به هیچکس نشون نمیدم رو اینجا مینویسم و بعد ایگنور میشم:)
اینجا،
کنج خانه‌ی قدیمی،
بین کتاب‌های کهنه نمور
لابه‌لای پاکت‌های خالی سیگار
تفاله‌های قهوه
و بسته‌های قرص
کسی درد می‌کشد،
اینجا،
جاییست که صدای سکوت،
از صدای فریادها بلندتر است
و تنهایی
واژه ایست که سالیان سال با آن انس گرفته است
اینجا،
سالیان سال است که جسد پوسیده‌ای،
هر روز زندگی می‌کند...
-تو خوشمزه ترین غذاهای دنیا رو درست میکنی
+بخاطر خوشمزه بودن گوشتشه
-مگه چه گوشتی تو غذاهات می‌ریزی؟
-وقتی بفهمی اونقدر زنده نمیمونی که دوباره غذاهامو امتحان کنی
+این کاربر مثل خر روانش ریخته بهم، به خودم قول داده بودم اگه معدلم بالای ۱۹بشه، گوشیمو عوض میکنم ولی بخاطر نمره ریاضی و شیمیم فقط معدل الف میشم، حقیقتا بالای ۱۹هم میشد پولم اندازه ای که عوضش کنم مدلی که میخوام رو بخرم نبودش ولی خب اون موقع میتونستم به یه بهانه ای خودمو قانع کنم پول بگیرم از یکی:"
++این کاربر از دست خودش کلافه شده، تا یه جایی میشه راجب دیگران و حرفاشون سکوت و مقاومت کرد، از یه جایی به بعد واقعا وارد یه گارد و خودسانسوری خیلی بزرگ در ابعاد خیلی زیاد میشین که دیگه کسی نتونته به خود واقعیتون صدمه بزنه، و این خیلی کلافه کنندست که نمیتونم احساساتم رو بروز بدم... رسما یه تیکه چوب خشک متحرکم که هرچقدر میخواد احساسات بروز بده مغزش جلوشو میگیره:|
+++پی نوشت ها از خود پست طولانی تر شد🙄💔
-چرا کشتمش آقای قاضی؟
من بیشتر از هر کس دیگه دوستش داشتم،
اون تنها آدمی بود که توی اون لباس‌های گشاد تیمارستان هم جذاب بود،
تنها کسی بود که توی بدترین حالت ممکن دوست داشتنی ترین آدم بود،
هیچکس به اندازه من از حرف زدن باهاش خوشحال نمیشد...
هیچکس به اندازه من مراقبش نبود،
هیچکس اندازه من درکش نکرد،
هیچکس نتونست اندازه من دردشو با پوست و گوشت احساس کنه
بخاطر همین کشتمش،
کشتمش که بیشتر از این عذاب نکشه
کشتمش چون نمیتونستم گریه‌هاشو ببینم وقتی هیچ کاری از دستم برنمیومد
کشتمش چون کشتنش بهترین کاری بود که میشد کرد
پشیمونم؟ نه نیستم
روزی نیست که بخاطرش گریه نکنم ولی پشیمون نیستم
اگه یه فرصت دوباره بهم بدن بازم انجامش میدم، حتی خیلی زودتر از اون روز
دیدنش درحالی که برای اولین بار آروم آروم بود قشنگ ترین صحنه‌ای بود که یه نفر می‌تونست ببینه
+جدیدا افکارم خیلی سادیسیمی طور و دیکتاتوری شده، زیاد جدیم نگیرین
-درکت میکنم، منم یه روزی خیلی عاشق بودم
+اونم عاشقت بود؟
-اون دیوونم بود...
+بعدش چی شد؟
-بعدش...
به آرامی چیزی را در کیفش لمس می‌کند
-خب اون مرد...
+بابتش متاسفم
-ولی ولی قلبش همیشه باهامه...
به جسم فشار بیشتری وارد میکنه
+این کاربر به شدت خستست، ببخشید که کامنتاتون رو هنوز جواب ندادم
آخرش انقدر دنبال خوشحالیم می‌گردم،
که مامانم یه روز میاد در کشو رو باز میکنه و می‌گه:
"گفته بودم بیام پیداش کنم پوستتو میکنم
پشت قبرستان متروکه،
جایی که بجز صلیب و درختان خشک
تنها کلاغ‌ها مهمان هستند
در تابوتی نمناک،
دختری با موهای مشکی تر از پرهای کلاغ
چشمانی بی فروغ‌تر از آخرین پرتوهای خورشید
با کت و شلوار قهوه‌ای از دوران رنانس
و پالتویی از پوست گرگ
دور از حیاهوی آدم‌ها
با بچه گرگ‌ها بازی می‌کند
به دیدارش اگر می‌روی
ظاهرش از سردترین روز زمستانی
سردتر است
باطنش اما،
شبیه داغ ترین روز تابستانی‌ست
پشت چشمان بی‌فروغش،
دریایی از احساسات مبحوس شده
و پشت تلخ خندش،
دنیایی از شکست‌ها
به دیدارش اگر می‌روی
کفش‌های آهنینت را،
برای در امان ماندن از شیشه‌ها به پا کن
گرم‌ترین نوشیدنی را با خود ببر
و آغوشی پر مهر نثارش کن
+این یدونه رو اجالتا کسی که باید به خودش بگیره میگیره!
++شمام از وقتی اینستا و وات فیلتر شده دارین کلی وقت اضافه میارین یا فقط منم که هرکاری میکنم بازم اخر روز وقت اضافه میارین؟
