فیلبانی که واقعا فیلبان نیست! عاشقی که واقعا عاشق نیست. شاگرد کینه‌ای که به راحتی بازیچه دست آدمای سیاست مدار میشه. دختری که بخاطر کینه از پدرش هرکاری می‌کنه. مردم خرافاتی که هرکاری می‌کنن تا از جن  و... دور بمونن. ملتی که به خرافات بیشتر از علم اهمیت میدن. یه داستان پر از دروغ‌هایی که آدما برای حفظ جون و موقعیتشون میگن... کتابی که اصلا قابل پیشبینی نیست.

می‌گفت:«انسان وقتی به مرتبه بالایی از شناخت می‌رسد نه از حرام دم می‌زند نه از حلال، نه بهشت می‌خواهد نه از جهنم می‌هراسد. اصل خود ایمان است، نه شکل و شمایل و پوسته و لباس ظاهری‌اش.»

تا حدی پیش رفته بود که احکام قاضیان و حتی فتواهای شیخ الاسلام را قبول نداشت. قانونی که میان مرم عوام رواج داده شده بود این بود که نیندیشند و دیگران به جای آن‌ها فکر کنند و لقمه‌های آماده‌ای را در دهان آن‌ها بگذارند.

از عشق حرف می‌زد. از کوچک‌ترین ذرات تا بزرگ‌ترین آن‌ها را دارای ارزشی برابر می‌دانست. می‌گفت:«یک روستایی بی سواد از یک استد با تجربه یا از یک حاجی که هفت بار به سفر حج رفته است می‌تواند بیشتر به خدا نزیک باشد.» اگر چنین است پس علما چه ارزشی خواهند داشت؟

دعا کردن آشکار کردن عشق است، عشقی که به خدا داریم. در دنیای عشق جایی برای ترسیدن یا منفعت شخصی وجود ندارد. انسان که غایت آفرینش است باارزش ولی ازلی است.  هیچ چیز برای او حرام نیست در این صورت نه باید از دیگ‌های جوشان ترسی داشته باشد نه در انتظار حوریان باشد. زیرا بهشت و جهنم ، عیش و عذاب در فرداها نیست، حالاست. در دوردست‎‌ها نیست، اینجاست.

جایی که ترس وجود داشته باشد،

هنر چگونه می‌تواند رشد کند؟

من و استادم

الیف شافاک

سرباز جوان زمزمه کرد: «نوری طلایی رنگ دیدم.»

«چه‌طور؟»

«آنقدر درخشان بود که تمام میدان را روشن کرده بود. فهمیدم خدا با ماست.»

جهان فکر کرد اگر چنین نوری وجود داشت حتما از رو به رو دیده بود. این یعنی لشکر دشمن نیز این موضوع را باور کرده بود که خدا با آن‌ها است. شاید جنگ تنها دعوای میان دو گروهی بود که هرکدامشان فکر می‌کردند خدا با آن‌هاست. اگر کسی چنین ادعایی نمی‌کرد، دلیلی هم برای جنگیدن وجود نمی‌داشت.

من و استادم

الیف شافاک