خیلی خب اول همین پست معذرت میخوام که کامنت های قبلی رو جواب نمیدم تا فردا چون امتحان هویت اجتماعی دارم من میخوام بی هویت اجتماعی باشم ولم کنین سر جدتون با این کتابای مسخرتون و امروزم قلمچی آزمون داشتم پس نرسیدم زیاد بخونم براش امیدوارم نیفتم فقط!

همه چیز خوب بود، تا وقتی ترازهای قلمچی و درصدهای گل و بلبلم اومد. بله! دقیقا هرچی رشته کرده بودم و پنبه کرد و این فکر دوباره مثل خوره تا دوساعت پیش افتاد تو سرم که اگه دارم اشتباه میکنم و حق با مامان و بابام باشه و باید این راهو ادامه بدم چی؟ لعنت به اون کسی که تئوری استعداد رو مطرح کرد که من با همین تئوری مسخره فکر میکردم تنها استعدادم توی تجربی و دکتر شدنه و اینجوری با کارایی که کردم همه رو شوروندم بر علیه خودم و کاری کردم هیچ جوره کوتاه نیان که کار دیگه ای بکنم. کاملا در تلاشم تا با این حس مسخره بجنگم و به خودم بفهمونم من همون چیزی میشم که دوستش دارم و میخوامش نه چیزی که همه فکر میکنن توش استعداد دارم و بعله دوباره شروع کردم کهیر زدن و دارم تمام زورم رو میزنم که نخارونمشون که بدتر از این نشن.

امروز بجز ازمون تجربی ازمون هنر هم دادم و خب اونقدرام بد نشد، ترازم با ازمون تجربیم یکی بودXD

بعدا اگه وقت داشتم براتون مفصل راجب نقاشی ها و مجسمه سازی های دوران یونان و رومی های باستان مینویسم براتون، واقعا بحث جذابیه.

از نظر روانی دارم به یه ارامش نسبی میرسم حداقل به اندازه قبل دمدمی نیستم و دارم سعی میکنم کنترل کنم هرجوری که شده خودمو

از اونجایی که فردا امتحان دارم همینجا بحث رو با یه نقل قول تموم میکنم

خلق زندگی دلخواهتان شاید کمی

ترسناک بنظر برسد.

اما می‌دانید چه چیزی از آن‌ها

هم ترسناک تر خواهد بود؟

پشیمانی!!

بی حد و مرز- جیم کوییک

الان که دارم اینو مینویسم اسم خودمم صدقه سری ام وی circus یادم نیست و دقیقا قبل از اینکه با جیغ یادم بیاد که ام وی اومده داشتم فکرامو جمع می‌کردم که باید چی بنویسم  امشب، واقعا ام وی اتک بود.

خیلی خب، نفس عمیق می‌کشم و  سعی می‌کنم تمرکز کنم. امروز امتحان عربی رو به امید نیفتادن رفتم ولی به نسبت خیلی خوب دادمش، بعد امتحان دوباره رفتیم کافه پیانو و یکی از قشنگ ترین لیمونادهای عمرمو خوردم و خیلیم خوشمزه بود(درعجبم من 6سال پنج روز در هفته دوبار این کافه رو می‌دیدم چرا هیچ وقت توجهم بهش جلب نشد چون اون کافه ده ساله اونجاست!) جدیدا انقد با کیمین وقت می‌گذرونم که وقتی ده دقیقه نیست احساس عجیبی دارم. دارم به نسبت خوب تاریخ هنر رو میخونم(دوفصل خوندم امروز)، تئوری موسیقی هم شروع کردم(یه مقداریش شبیه فیزیک دوازدهم خودمونه) عمومی‌هامم بد نیستش بسی امید دارم که بتونم خوب کنکور رو بدم، هنوزم میترسم نسبت به کاری که دارم می‌کنم چون اصلا ریسک پذیر نیستم ولی دارم تمام تلاشم رو می‌‌کنم خودمو از منطقه امنم بکشم بیرون و یکم ریسک کنم. اون دختر که دیشب گفتم همکلاسیم بود امروز بالاخره جلو در کافه بهش گفتم میشه بهت پیام بدم ازت سوال بپرسم؟ گفت حتما، تا حدی تو دوست شدن باهاش موفق بودم(برای منی که با یکی دو کلمه اضافه بر سازمان حرف می‌زنم لکنت می‌گیرم خیلی پیشرفت حساب میشه)! از وقتی بیخیال همه چیز شدم و دارم خیلی راحت تر زندگی می‌کنم امتحانامو خیلی بهتر میدم، کهیرهام بهتر شده چون دیگه خیلی خودمو نمی‌خارونم و تمرکزم خیلی بیشتر شده... دارم خیلی عادت های جدید که تمام این مدت دلم می‌خواست اضافشون کنم به زندگیم و نمیشد رو اضافه می‌کنم و حس خیلی خوبی داره. کنترل زندگیم خیلی بیشتر اومده دستم و احساس خوشحالی دارم، بعد از کلی مدت یه روز کامل کاملا خوشحال بودم!!خوشحال خوشحال بدون هیچ حس مزاحم کوفتی دیگه ای! حتی امروز اونم نتونست روزمو خراب کنه و وقتی دیدمش اینجوری بودم که ااا دیگه یه چیزی توی دلم زیر و رو نمیشه. امروز از اون روزا بود که پر از حس امید به زندگی بودم

+من پنیک کردم سر ام وی واقعا خودمم نمیدونم دارم چی مینویسم

++وقتی یکی یا دوتا بایس داشته باشی از یکی دونفر اتک می‌خوری، هشت او تی ها خیلی بیچارن از همه طرف اتک

خب، دیروز دلمو زدم به دریا و کتاب تاریخ هنر رو از کیم گرفتم! فکر کنم خودمم باورم نمیشه دارم برا کنکور هنر میخونم. درک عمومی هنر توی همه زیرگروه های هنر ضریبش بالاست بتونم خوب بزنمش خیلی خوب میشه، ریاضی بچه‌های هنر هم از مال خودمون راحت تره، عمومی‌هام که یکین بنظرم تو این وقتی که مونده می‌تونم یه کارایی بکنم که حتی اگه موندم پشت کنکورم با حسرت نمونم!! دارم سعی می‌کنم بزور به زندگیم نظم بدم و الان وسط کتاب "بی حد و مرز"ام کاملا دارم می‌فهمم که چقدر توی این مدت اشتباه کردم و چقدر باید خودمو اصلاح کنم. اولین کتاب غیر درسیه که موقع خوندنش دارم خلاصه برداری می‌کنم و قید خط قرمزم که خط کشیدن توی کتابامه رو زدم و دارم توش نکات مهم رو خط می‌کشم. حتی رفتم یوتیوب و دوباره یادگرفتن برنامه نویسی رو شروع کردم و میخوام کاملش کنم. خیلی حس خوبیه که به خودت یه ماه وقتی بدی برای زنده بودن حتی اگه قرار نباشه بعدش بمیری!! از بعد از عید دیگه جدی کنکوری خوندن رو گذاشتم کنار و مامانم امروز داشت با حسرت به خواهرم می‌گفت که من توی 6سالگی اسم کلی دایناسور با تمام مشخصات ظاهری و محل زندگی و... رو بلد بودم و همشونو خودم خونده بودم و حفظ کردم و دارم خودمو حروم می‌کنم. در صورتی که الان واقعا احساس بدی ندارم نسبت به اینکه درس نخوندم و کلی مطالعه کردم و چیز یاد گرفتم. دارم مرتب تر می‌شم، دارم منظم تر فکر می‌کنم دارم همه افکار محدودمو می‌ندازم دور و می‌خوام کاری رو بکنم که احساس می‌کنم درسته. خیلی بهش فکر کردم، خیلی خیلی، من خیلی وقت‌ها کاری رو کردم که دوست نداشتن و اولش مخالفت کردن ولی خب تهش قبول کردن دیگه. تهش قبول می‌کنن دیگه!!

یه همکلاسی سال هفتم-هشتم داشتم که به شدت دوست داشتم باهاش دوست بشم چون خیلی بیشتر از من می‌دونست و پیشش احساس نادونی می‌کردم، توی زندگی واقعی با آدمایی دوست می‌شم که بهم احساس نادون بودن میدن چون می‌تونم ازشون کلی یاد بگیرم و پیشرفت کنم ولی هیچ وقت بهش نگفتم میخوام باهاش دوست باشم، الان کیم باهاش دوسته و به واسطه کیم باهاش بعد امتحانا چند ساعت حرف می‌زنم و این حسو بهم میده که واییی من باید باهاش دوست بشم و کلی ازش یادبگیرم! الان واقعا می‌خوام دلمو بزنم به دریا و باهاش دوست بشم

برا امتحان عربیم خیلی خوندم و به نسبت آمادم براش و امیدوارم فردا استرس نگیرم و مثل آدم جواب بدم

+مایل به حرف زدن؟

امروز به خودم قول دادم فقط یه ماه فقط یه ماه دیگه به خودم به رویاهام به زندگیم به همه چیزم فرصت بدم، تمام طول عمرم مثل ترسوها زندگی کردم، بزار یه بار به خودم این شانس رو بدم که تغییر کنم و همه ترس‌هامو بریزم دور یه بار به خودم شانس زندگی کردن بدم! همیشه هوای همه رو داریم خیلی کارارو میکنیم به خیلیا احترام میزاریم فقط بخاطر اینکه باید این کارو بکنیم، در صورتی که هیچ وقت از ته دلمون نمیخوایم که انجامش بدیم. اگه همه این بایدها و اخلاق و مذهب و قانون و... برداشته بشه، اون وقت من کیم؟ من بدون همه لیمیت ها  و محدودیت هایی که باعث شده من باشم کیم؟ این 30 روز واقعا میخوام به خودم این شانس رو بدم که بدون هیچ محدودیتی زندگی کنه، نمیخوام روزی که خواستم بمیرم هم مثل همیشه فکر کنم که نکردم چون نزاشتن، نمیخوام مثل همیشه بهانه بیارم،نمیخوام با حسرت خیلی چیزا توی زندگیم بمیرم. همیشه ازم میخواستن عادی باشم عادی رفتار کنم ولی مگه همه آدم‌های این دنیا باهم فرق ندارن؟ دقیقا به کدوم یکی از این 8میلیارد میشه گفت عادی؟ همه فکر میکنن متفاوت بودن سخت ترین کار ممکنه ولی در اصل عادی بودن و همرنگ جماعت بودن سخت تر از سخت.

+منبع چالش: کلیک

++امتحان فیزیکم رو خوب دادم*-*

+++از امروز یه روز درمیون امتحان دارم امتحان بعدیمم عربیه:|

کاش یادبگیریم عقاید، سلایق و علایق دیگران تا وقتی به من آسیب نزن به من ربطی ندارن!

وقتی خواسته یا ناخواسته به عقاید، سلایق و علایق دیگران توهین می‌کنیم در اصل داریم به دنیای مطلوب اونا توهین می‌کنیم.

به ما ربطی نداره بکگراند گوشی یه نفر چیه

به ما ربطی نداره گروه ورزشی موردعلاقش چیه

کشور مورد علاقش چیه

خواننده موردعلاقش چیه

پارتنرش چه جنسیتی داره

تفریحش چیه

تو خونش چی نگه می‌داره

و خیلی چیزای دیگه

وقتی به دنیای مطلوب یکی توهین می‌کنید حق ندارید اعتراض کنید و ناراحت بشید که به دنیای مطلوبتون توهین می‌کنه!!!!

کاش مدرسه قبل از اینکه الفبا و سواد خوندن نوشتن رو یادمون می‌داد اینارو یادمون می‌داد که طرف با هزارجور نمره تاپ و برد کلاسی و مقام و فلان و بهمان و ادعا وقتی چهارکلمه باهاش حرف می‌زنی و تفاهم عقاید ندارین فکر نکنه چون درسش خوبه حتما طرز فکر اون درسته و بقیه زر میزنن و حق داره توهین کنه به بقیه

راستشو بخواین درست و غلط بستگی به ما و دنیای مطلوبمون داره و هیچ چیز درست مطلق و غلط مطلق نیست!!

اگه زندگی رو یه مکعب مستطیل فرض کنید، کسی که از بالا می‌بینش با کسی که از جلو و کسی که از بغل می‌بینه یه دید رو نداره و یه چیز رو نمی‌بینه، حالا کدوم دارن درست می‌گن و می‌بینن؟ زندگی مکعب مربع نیست که از هر طرف نگاش کنی یه شکل باشه و همین تفاوت دید که دنیا رو قشنگ می‌کنه

تمام غصه هایم را بالا اوردم طعم بیهودگی می‌دادند!و نشان ازبیهودگی عمری،که سالیان سال با این غصه ها زندگی کرده!

باید قید تماشان را زد و از نو شروع کرد!گنداب دلم دیگر هیچ جایی برای غصه های جدید ندارد که هیچ توانایی نگه داشتن غصه های قدیمی را هم ندارد دیگر.

آدم است و یک قلب به اندازه یک مشت!چقد مگر میتوان پر کرد این قلب کوچک را از کینه و نفرت که باز هم توانست لبخند زد؟

موجوادت عجیبی هستیم!کینه های بیجا!نفرت های بیخود!دلتنگی های احمقانه!و عجیب تر از همه این است که دو دستی چسبیدیم به همشان!عشق میکنیم با کینه های شتریمان!تمام فکرو زندگیمان شده انتقام گرفتن از اینو ان!مگر چقدر تا مرگ مانده که زندگیمان را اینگونه خرج.میکنیم؟

کمی فکر کن!می ارزد کینه هایت به تباه شدن زندگیت!

گاهی دلت را بتکان!...همه را بتکان!فقط و فقط خاطراتت را نگه دار...کینه هایت را بریز دور دلتنگی هایت را بریز دور ناراحتی هایت را بریز دور!جرمش دلبودن است و محکوم به حبس ابد در کینه ها!زنجیر های دلت را بگشا بگذار هوایی بخورد

+مایل به تمایل به صحبت کردن؟؟؟

۱۱سال توی سخت گیر ترین مدرسه های شهرمون درس خوندم و معدلم عالی بوده

یه سال جهشی خوندم

خوندنو قبل مدرسه بلد بودم

دو سال پژوهشگر برتر استان بودم و مقالم اول استانی بود

درس دادم

مقاله شاگردم دوم استانی شد

دوتا المپیاد مرحله اولشونو قبول شدم

هزار تا کوفت و مرض دیگه انجام دادم

همه اینا کافی نیست؟

من همه این یازده سال رو باید تو چهارساعت بریزم توی برگه چون آقازاده نیستم ژنم برتر باشه بتونم راحت برم بهترین دانشگاه های اروپایی درس بخونم؟

خود کاظم قلمچی بچش رتبه چند کنکور شد؟

کسی که کنکور رو پایه گذاری کرد بچه خودش چی شد؟

کهیر و اگزمای عصبی زدن؟ گریه کردن؟ تیک عصبی گرفتن؟ بی خوابی گرفتن؟ معدشون عصبی شد؟

 چرا؟ چرا یه بچه ۱۷-۱۸ساله که باید بره تفریح کنه انرژیشو خالی کنه زندگی کنه جوری که همه نوجوون های اروپایی و امریکایی زندگی میکنن باید بشینه ۱۲ساعت بخونه برا کنکور؟ تهشم کار نباشه براش!! در صورتی که توی کشورهایی مثل المان مثل سوئد مثل سوئیس نه تنها خیلی راحت میتونن برن دانشگاه بلکه بعدشم دولت تضمین میکنه کار داشته باشن!

من فقط ۱۷سالمه، استرس کنکور رو دارم، استرس و دغدغه مهاجرت رو دارم، استرس اقتصاد کشور رو دارم، استرس امتحانای نهاییم رو دارم

راستش این روزها خسته تر از همیشه ام. باشه همیشه اغراق ولی هر وقت کسی بخواد حق مطلب رو ادا کنه از اغراق استفاده میکنه چون ما آدما زیاد اهل جدی گرفتن نیستیم! از اون خستگی ها که به قول یکی بلند بلند میخندم ولی وقتی یکی دقیقا زل میزنه تو عمق چشام تازه میفهمه چقدر خستم! چقدر جدیدا یادش میکنم، برام دوست خاصی بود نبودنشو یه جورایی هنوز بعد این همه سال نمیتونم هضم کنم. نبودنش یه جوری که چون تو خیلی چیزا اولین بود برام هیچکس نمیتونه جاشو پر کنه و یه جای خالی هست همیشه براش با وجود اینکه دیگه هیچ وقت نمیخوام که ببینمش.

تو یه هزارتو گیر کردم و موقع درومدن بیرون ازش، خودمو توی هزارتو جا گذاشتم، حالا دوباره باید برگردم و توی تمام پیچ و خم های هزارتو رو ببینم تا خودمو پیدا کنم! پیدا نکردن خودمو تا ابد زندگی کردن مثل یه طبل تو خالی یه بخشه، دوباره برگشتن به هزارتویی که به هزار زحمت ازش فرار کردم یه بخش

من خستم، این روزا همش دارم سر همه داد میزنم که خستم و ولم کنید ولی هیچکس حتی نمیتونه تصور کنه وقتی میگم خستم دقیقا چقدر خستم

+تو داری زندگی رو به خودت سخت میگیری

-زندگی کردن خیلی پیچیده تر از خاله بازی های بچگیه، اگه قرار بود منم آسون بگیرم به خودم الان یکی بودم مثل تو

+مگه من چمه خیلیا همینم نیستن!

-چیزیت نیست، ولی دقیقا برعکس همه ارزش های منی

+تو یه دختری اول و آخرش باید ازدواج کنی زیاد به خودت سخت نگیر همه کارهارو شوهرت میکنه تو باید کار خونه یاد بگیری

-:)

+احمق تر از مردهایی که زن رو به چشم جنس دسته دو و فلان و بهمان میبینن، زنایین که خودشونو اونجوری میبینن! زنایی ان که همه اون چیزارو قبول دارن راجب خودشون و کلی چرت و پرت میگن راجب زن هایی که ارزش هاشون باهاشون فرق داره و دنبال آزادی و حقوق برابرن

++یه حرف دوستانه: ما آدمیم اگه قرار بود همه شبیه هم باشیم میشدیم ربات!!!! پس اینکه یه نفر طرز فکرش، رفتارش، اخلاقش، ظاهرش و هر چیز دیگه ایش با شما یکی نیست، دلیل نمیشه به اون هرچی میخواین بگین! آدم ها متفاوتن و اگه این حرف رو قبول ندارید خب برین توی غار زندگی کنید که نبینید کسی رو چون هرکسی بالاخره تو یه چیزی فرق داره با شما و این فرق الزاما معنی اینو نمیده که حرف شما درسته و بقیه زر میزنن! #بیشعور-نباشیم

تکیه کردن بهت

همیشه مثل تکیه دادن به یه دیوار آتیش بوده

همینقدر دردناک

وقتیبهت تکیه میکنم

کسی نمیتونه بهم آسیب نمیزنه

درحالی که خودت بیشتر از همه بهم آسیب میزنی

این یه بازی کثیف دوسر باخته

و من از کشیدن این درد لذت میبرم

چون تو تنها کسی هستی که میتونم بهت تکیه کنم

+اهنگ معرفی کنید تو راهم گوش بدم